غم فراغ تو هنوز هم در باورم نمی گنجد ...

خیلی دوس داشتم تو این یه مورد بتونم مث یه آدم بالغ و بزرگ رفتار کنم. اما دست خودم نیست! بعضی کمبودها گاهی تو رو در حد یه طفل ضعیف می کنه. مث یه مصیبت کمرتو می شکونه. مث یه داغ شعله ور هر روز قلبتو آتیش می زنه. بدون اینکه بتونی با کسی حرف بزنی. بعضی وقتا یه چیزایی به ظاهر انقد قدیمی و عادی میشن که شاید روت نشه حتی از فراغشون گریه کنی. پدر رو میشه فراموش کرد؟ نبودنشو میشه عادی جلوه داد؟ هفت سال دوریشو چی ؟ میشه تحمل کرد ؟ 

یه روزی داشتم توی کوچه مون راه می رفتم، یاد جنازه بابا  افتادم که تو همین کوچه رو دستا بلند بود. یاد خودم افتادم که غش کرده بودم وسط این کوچه لعنتی . یاد ماشین نعش کشی افتادم که منتظر بود بابای منو تا امامزاده ببره. یاد فامیلایی افتادم که منو سوار ماشینشون کردن. یاد ترحم های حال به هم زنشون. یاد توجه های الکیشون. واییی خدااا. عذاب اور تر از مرگ بابام سه روز تحمل کردن این آدمای حال به هم زن تو خونمون بود. هیچ وقت یاد نمیره. شب اولی که خبر فوت بابامو آوردن من وسط خونه داشتم پرپر میشدم یکی از زنای فامیل اومده بود منو بغل کرده بود مثلن می خاست دلداریم بده. همش می گف گریه نکن تازه الان روازی خوبته! مصیبتت از چن وقت دیگه شروع میشه !!!!!!!!! من تو اوج حال بدیم همش داشتم فک می کردم خدایا این دیوونه کیه منو بغل کرده داره اینجوری جیگر منو آتیش میزنه. اون روز که داشتم تو کوچه به این روزای تلخ فک می کردم همش می گفتم چرا انقدر بی غیرتم که هنوز از فراغ بابا نمردم ؟